Δευτέρα 3 Οκτωβρίου 2011

Πάντα επίκαιρο...

Όταν ήμουν ακόμα στο γυμνάσιο ο παπάς μου, μου έδωσε το ποίημα αυτό σε μια κόλλα Α4 και συνεχίζω να το έχω μέχρι σήμερα κάπου μαζί με κάποιες παλιές φωτογραφιες...

Τότε δεν κατάλαβα τι ήθελε να μου πεί...άσε που δεν του έδωσα σημασία...απλά επειδή μου το έδωσε ο παπάς μου το κράτησα...το θεώρησα δώρο...
Το υιοθέτησα όταν πήγα πανεπιστήμιο και στις μοναξιές μου πεθυμούσα την Κύπρο και έψαχνα τα πράγματα που πήρα μαζί μου...
Από τότε μέχρι σήμερα είναι ένα απο τα αγαπημένα μου...συναγωνίζεται τον Εμπειρίκο με τις Διάφανες Αυλαίες του και τον Καβάφη..
Πιο επίκαιρο απο ποτέ...

Αν (Ποίημα του Ρ. Κίπλινγκ)

Αν μπορείς στην πλάση τούτη να περιφρονείς τα πλούτη
κι αν οι έπαινοι των γύρω δεν σου παίρνουν το μυαλό,
αν μπορείς στην τρικυμία να κρατήσεις ψυχραιμία,
κι αν μπορείς και στους εχθρούς σου να σκορπίσεις το καλό,
αν μπορείς με μιας να παίξεις κάθε τι που ’χεις κερδίσει,
στην καταστροφή ν’ αντέξεις και να δώσεις κάποια λύση,
αν μπορείς να υποτάξεις πνεύμα, σώμα και καρδιά
αν μπορείς όταν σε βρίζουν να μην βγάζεις τσιμουδιά,
αν μπορείς στην καταιγίδα να μη χάνεις την ελπίδα,
κι αν μπορείς να συγχωρήσεις όταν σ’ έχουν αδικήσει,
αν μπορέσεις τ' όνειρό σου να μη γίνει ο όλεθρός σου,
κι αν μπορέσεις ν’ αγαπήσεις όσους σ’ έχουνε μισήσει,
αν μπορείς να είσαι ο ίδιος στην χαρά και στην οδύνη,
αν η πίστη στην ψυχή σου μπρος σε τίποτα δεν σβήνει,
αν μιλώντας με τα πλήθη τη συνείδηση δεν χάνεις,
αν μπορέσεις να χωνέψεις πως μια μέρα θα πεθάνεις,
αν ποτέ δεν σε μεθύσει του θριάμβου το κρασί,
αν στα ψέματα των άλλων δεν λες ψέματα κι εσύ,
αν μπορείς να μη θυμώνεις, αλλά μήτε και να κλαις
όταν άδικα σου λένε πως εσύ μονάχα φταις.
Αν μπορείς με ηρεμία δίχως νεύρα ή δυσφορία
και τα ίδια σου τα λόγια να τ’ ακούς παραλλαγμένα,
αν μπορείς κάθε λεπτό σου να ’ναι μια δημιουργία
και ποτέ σου να μην μένεις με τα χέρια σταυρωμένα.
Αν οι φίλοι σου κι οι εχθροί σου δεν μπορούν να σε πληγώσουν
αν οι σχέσεις με μεγάλους τα μυαλά δεν σου σηκώνουν
αν τους πάντες λογαριάζεις μα… κανένα χωριστά,
αν μπορέσεις να φυλάξεις και τα ξένα μυστικά…
Έ! Παιδί μου τότε…
Θα μπορέσεις ν’ απολαύσεις όπως πρέπει τη ζωή σου…
Θα ’σαι άνθρωπος σπουδαίος κι όλη η γη θα ’ναι δική σου!

(Ρ। Κίπλινγκ, Άγγλος ποιητής & πεζογράφος 1865-1936, Βρ. Νόμπελ 1907)


6 σχόλια:

  1. Υπέροχο... "κι αν μπορείς να συγχωρήσεις όταν σ’ έχουν αδικήσει" ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αγαπημένο ποίημα. κάτσε να δούμε φέτος ποιος θα πιάσει το Νόμπελ. Πέμπτη τα βραβεία

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Και δικό μου αγαπημένο ποίημα, εν απίστευτο πώς εχώρεσε η σοφία του κόσμου ούλλου μες σε 31 στίχους...
    Σ' ευχαριστώ που μου το θύμησες!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Αναρωτιέμαι πόσα από αυτά καταφέρνει ο μέσος άνθρωπος στη ζωή του...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ο μέσος άνθρωπος μακάρι να καταφέρνει το 1/10 και αυτό μετά από σκέψη...και δυστυχώς βάζω και τον εαυτό μου μέσα...
    Αλλά η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Μακάρι κάποτε να καταφέρνω έστω και τα μισά αυθόρμητα, φυσικά και χωρίς δεύτερη σκέψη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. en pio oreo to poihma sta agglika to sigkekrimeno alla opos ke nane telio poihma

    ΑπάντησηΔιαγραφή