Τετάρτη 17 Οκτωβρίου 2012

Σε 20 χρόνια...

Είχα πρόσφατα μια κουβέντα για τη ζωή και την πραγματικότητα σήμερα με τη μάνα μου...καταλαβαίνετε το βάθος και την σημασία της συζήτησης!!! Προσπαθούσε σιου και καλά να με πείσει να κάμω παιδιά έστω και ανύπαντρη για να έχει κάτι να προσκολιέται! (#%?@$^?#%&^#$^#%&$%&#$^)

 Προσπερνώ το ψύχραιμα κ συνεχίζω! Τα επιχειρήματα μου, λες και δεν είναι αρκετή η ανεργία μου, ήταν βασικά το ότι...σε 20 χρόνια τούτο το μωρό θέλω να είναι σε ένα περιβάλλον πολύ διαφορετικό από αυτό που είμαι εγώ τώρα! Όχι δεν είμαι ανικανοποίητη και εκτιμώ αυτό που έχω. Δεν αναφέρομαι σε προσωπικό επίπεδο αλλά πιο γενικά!

 1. Σε 20 χρόνια δεν θα ήθελα να υπάρχουν πολιτικοί! ας γίνονται όλα με computer. Πόσο πιο fucked up θα μπορούσαμε να είμαστε?! Τουλάχιστον θα ελέγχουμε ποιοί τα τρώνε...

 2. Σε περίπτωση που το πρώτο μου request απορρίπτεται θα ήθελα οι πολιτικοί σε Ελλάδα και Κύπρο να μην έχουν συγγένεια ή συνωνυμία με Παπανδρέου, Καραμανλή, Μιτσοτάκη, Σαμαρά, Χριστόφια, Αναστασιάση, Λιλλήκα κτλ κτλ!

 3. Αν είχαμε καμμια γυναικεία υποψηφιότητα για την προεδρία?! Κανένα γκέι?! Κάτι διαφορετικό?! να αλλάξουμε συνταγή βρε παιδί μου.

 4. Σε 20 χρόνια θα ήθελα όλοι οι άνθρωποι να είναι μπλέ!!! Για να δω πως θα ξεχωρίζουν την διαφορετικότητα στον άνθρωπο οι Χρυσαυγίτες και όλοι του κόσμου οι ρατσιστές.

 5. Σε 20 χρόνια θα ήθελα στις Πατάτες αντιναχτές να κόψουν το σκετσάκι με την οικογένεια που φτύνει και κλάνει όλη την ώρα. Βασικά και τωρά να το έφευγαν καλό θα ήταν. Its not funny

 6. Σε 20 χρόνια θα ήθελα να μπορούμε να ταξιδεύουμε πιο εύκολα, γρήγορα και φτηνά. Να βγεί ο Κυπραίος που τούτη την κουκκίδα και να δει τον κόσμο.

 7. Σε 20 χρόνια θα ήθελα να πέσει η τιμή της πεζίνας γιατί δεν βγαίνω μάνα μου. Θα ήθελα να μάθουμε και να μπει στο υποσυνείδητο ότι τα ποδήλατα δεν είναι για τους αδιασερούς και τα λεωφορεία για τους ξένους. Μπορούμε και στην Κύπρο να μπούμε σε λεωφορείο! Σκέψου το! Γίνεται!

 8. Αν γίνεται στην Τόλμη και Γοητεία (που ακόμα θα παίζεται) ο Ρίτς να σταματήσει να αναπαράγεται. Αυτό! Χωρίς δικαιολογία. Απλά να σταματήσει.

 9. Σε 20 χρόνια να αλλάξουν την θεματολογία στις Κυπριακές σειρές. Αυτό. Φέτος ειδικά είμαστε ένα βήμα πριν τις ενέσεις.

 10.Σε 20 χρόνια θα ήθελα να δω την Λάσκαρη, τον Ψινάκη και την Πάολα. Λέτε να έχουν αλλάξει καθόλου?

 Πόσα πράγματα θα ήθελα να αλλάξουν.... Εσείς?!

Πέμπτη 11 Οκτωβρίου 2012

Την ανεργία μου μέσα!

Χαιρετώ τα πλήθη! Είμαι εγώ και δεν είμαι καλά! Κλείνω 11 μήνες άνεργη και μου έχουν σβήσει το φως στην άκρη του τούνελ. Κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή...όπως είπε και ο Καβάφης. Σε άλλη στιγμή και για άλλες συνθήκες αλλά τώρα τον καταλαβαίνω. Έχω στείλει το βιογραφικό μου σε ότι εταιρεία λειτουργεί ανά το παγκύπριο! Μπορείτε να το διασταυρώσετε. Έχω επεκταθεί και στο εξωτερικό. Η χάρη μου έχει φτάσει στην Νέα Υόρκη και το Ντουμπάι. Αλλά οι απαντήσεις είναι οι ίδιες. Άν και εφόσον υπάρχουν απαντήσεις. Έχουμε καλύψει την θέση, ψάχνουμε κάποιον με εμπειρία, μήπως όταν σε διορίσουν θα φύγεις?, αν σε καλέσουν πίσω στον εθνικό -τιμημένο- αερομεταφορέα θα πας? Έχω βαρεθεί να ακούω τις ίδιες ερωτήσεις και να ακούγομαι σαν την κασέτα στις απαντήσεις. Μπράβο να σας ζήσει ο καινούργιος. Δώσε μου την ρημαδοδουλειά και θα αποκτήσω εμπειρία! Εσύ πώς την απόκτησες?! πουλούν κάπου? Όχι αν με διορίσουν καθηγήτρια στο δημόσιο στα 55 μου θα τους πω όχι...δεν θέλω τον παράλογα υψηλό μισθό σας, ούτε τις ώρες που δουλεύετε, ούτε τις διακοπές και τα πλεονεκτήματα σας. Αρέσκει μου να βασανίζομαι. Και όχι αν με καλέσουν δεν θα πάω! Και δεν θα με καλέσουν θα κλείσει η εταιρεία. Δεν είμαι απαισιόδοξη, ποτέ δεν ήμουν. Είμαι εκ φύσεως ρεαλίστρια με μια δυνατή δόση εσπρέσσο και αισιοδοξίας. Αλλά με έχουν γονατίσει! Είναι παράλογο μέσα στο μυαλό μου πως υπάρχει κόσμος που έχει τόση όρεξη και επιθυμία να δουλέψει και να δώσει τον καλύτερο εαυτό του σε θέσεις που δεν θα το σκεφτόταν ποτέ με μισθούς υποβαθμισμένους και πάλι οι εταιρείες και το δημόσιο να προτιμούν τον γνωστό του γνωστού, την κυρία στη δημόσια υπηρεσία που μιλάει στο τηλέφωνο και τσακώνεται για το όνομα της εγγονής, τον δεύτερο ξάδερφο του πρώτου ανηψιού του οδηγού του υπουργού και ανθρώπους που όχι μόνο δεν προσφέρουν αλλά αντιθέτως αφαιρούν από το δυναμικό τους. Είμαι 28 χρονών και σκέφτομαι σοβαρά να φύγω και να ρίξω μαύρη πέτρα πίσω. Δεν θα το κάνω με χαρά όπως άλλοι, γιατί αγαπώ την Κύπρο και περισσότερο αγαπώ την ζώη μου εδώ και τους ανθρώπους. Αλλά πόσο ακόμα? και πόσοι ακόμα?!